Η βροχή του έφερε στο νου εκείνο το απόγευμα που έφευγε από τα Γιάννενα μετα από 5 χρόνια, τώρα ήταν χιλιόμετρα μακριά από αυτή την πόλη χιλιόμετρα μακριά από την προηγούμενη του ζωή.
Το φανάρι άναψε πράσινο ασυναίσθητα θυμήθηκε πάλι εκείνο το απόγευμα, το φανάρι έμοιαζε με τα φωτά της γέφυρας Ρίο-Αντίρριο τα χάζευε στο δρόμο της επιστροφής «Πούστη Σημίτη πόσο μπροστά πήγες την χώρα» σκέφτηκε και με δυσκολια συγκράτησε τα δάκρυα του δεν ήξερε γιατί βούρκωσε ίσως επειδή έφυγε από τα Γιάννενα,ίσως επειδή σκέφτηκε τον μεγάλο πρόεδρο,ίσως γιατί καταλάβαινε πόσο σπουδαία ήταν η συνάντηση στην όποια πήγαινε,ίσως δεν έπρεπε να φάει εκείνο το σουβλάκι και τωρα τον έπιανε κόψιμο! Ισως….
«Δεν είναι ώρα για συναισθηματισμούς σκέφτηκε» δεν είναι πλέον το παιδάκι που θόλωσε στην θέα της δεσμίδας με τα πεντακοσάρικα που του έδωσε ο πατέρας του εκεινο το ιδιο βράδυ της επιστροφής λέγοντας του όλη την αλήθεια για την οικογένεια τους και ανακοινώνοντας του ότι θα έμενε για λίγο καιρό στα ξαδέλφια του στο Παλέρμο, στα ξαδέλφια που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερε καν ότι υπάρχουν.
«Θα μείνεις μαζί τους για να σε μπάσουν στα κόλπα και να σου μάθουν τους τρόπους της φαμίλιας μας» του είχε πει… «και με το στρατό ρε μπαμπά τι θα κάνω, πως θα πάω» ρώτησε σαστισμένος ο Δημήτρης «ο στρατός να μην σε απασχολεί» απάντησε ο πατέρας του κοφτά «τώρα πήγαινε να ετοιμαστείς, αύριο πετάς»
Είχαν περάσει κιόλας δυο χρόνια από τότε που ο Δημήτρης είχε φύγει και να τώρα που επέστρεφε, το Hammer τον περίμενε στο αεροδρόμιο και 2 καλοντυμένοι ρωσοποντιοι τον παρέλαβαν φορώντας γυαλιά ηλίου 11.30 το βράδυ.
Μετά από 1 σχεδόν ώρα και μια στάση για σουβλάκια και άλλη μια σε μια πιτσαρία για να ανακουφιστεί από το κόψιμο ο Δημήτρης έφτασε στο σπίτι του, σένα σπίτι που δεν αναγνώριζε ήταν μια έπαυλη στο Ψυχικό με 2 πισίνες, στην αρχή νόμιζε ότι οι ρωσοποντιοι έκαναν μαλακία και τον πήγαν άλλου όταν όμως αντίκρισε το κοντάρι με υψωμένη την σημαία του ολυμπιακού κατάλαβε «επέστρεψα σπίτι» σκέφτηκε.
«Καλώς όρισες Δημήτρη» ακούστηκε η φωνή του αδελφού του...
Ο Δημήτρης τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε στο αυτί «δεν με λένε πλέον Δημήτρη είμαι ο Jimmy» ο αδελφός του δάκρυσε και τον αγκάλιασε.
«Καλώς όρισες στην οικογένεια Jimmy....»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου